Otorite, çocuğun durması gerektiği yeri öğreten bir sistemdir. Ebeveyn becerilerinin olmazsa olmazlarından biridir.
Çocuklar yanlış yaparak doğruyu tecrübe ederler. Çocukların yanlış yapması değildir problem olan. Problem, yanlışa karşı verdiğimiz tepkilerimizdir.
Tepkilerimiz, otoritenin bel kemiğidir.
Öyle ki bazen verdiğimiz tepkilerin dozu kaçabilir ve çocuk o yanlış davranıştan ne ders çıkarabilir ne de o yanlış davranışı bırakabilir aksine çocuk anne babaya daha çok bilenir ve yanlış davranış, pekişir hale gelir.
Çocuğun anne babaya bilenmesi; aslında öfke duygusunu biriktirmesine, aidiyet duygusunu yitirmesine, değersizlik ve yetersizlik duygularını beslemesine kapı aralar.
O nedenle mutlaka ne yaşanırsa yaşansın öncelikle çocuğunun duygusunu hisset, hissettiğini ona da hissettir ve duygusunu kabul ettiğini ona ifade et. Kabul etmediğin şeyin, aslında gösterdiği yanlış davranış olduğunu belirt.
Eğer;
Çocuğunun yanlış bir davranışı üzerine baba verdiği tepkinin dozunu “biraz” kaçırır ise senin (anne) baba ile aynı tarafta görünmen gerekir. Bu görüntün hem babanın otoritesini koruyacaktır hem de çocuğun babaya karşı olumsuz duygular hissetmesinin önüne geçecektir.
Unutma ki otorite, anne ve babanın tutarlı ve kararlı olmasıyla oluşur fakat en önemlisi annenin babaya otoriteyi yüklemesiyle oluşur.
Müjde Yahşi